Verslag IJsland!!

Ja het heeft even geduurd, ik moest even herstellen van alle emoties en de reis, maar hier is dan mijn verslag van mijn belevenissen van ice4life!

Op maandag vlogen we met de meeste deelnemers naar IJsland. Eindelijk!! We hadden er allemaal lang naar uitgekeken en hard voor getraind.
De vlucht ging prima en we werden op de vluchthaven opgewacht door Hans die daar klaar stond met 2 busjes die ons naar het hotel ging brengen.

Dat we aankwamen voelden we al dat het weer in IJsland heel onstuimig kan zijn, op dat moment waaide het heel erg hard met regen.......
De meeste van de groep begaven zich in het familiehotel Kriunes en daar aten we in de avond samen onze maaltijd. Wat voor mij heel fijn was dat er ook met eet wensen rekening werd gehouden, omdat in bijna alle vleessoorten suiker zit, kreeg ik alles vegetarisch en bij het ontbijt waren suikervrije crackers en zelfs brood zonder suiker.

Na de maaltijd kwamen we allemaal bij elkaar en hebben we allemaal verteld aan elkaar waarom we mee deden met ice4life.
Dit was een heel emotioneel moment, achter iedereen schuilt een persoonlijk verhaal en het was mooi om dat met elkaar te delen.

Elke ochtend voor het ontbijt hebben we samen de ademhalingsoefeningen gedaan. Wat erg fijn was dat er meerder instructeurs van de Wim Hof Methode aanwezig waren en goede aanwijzingen konden geven.

Na het ontbijt werd er door de mannen een wak geslagen en gingen we 1 voor 1 erin zitten en daarna door de sneeuw de hottub in.

De dag erna hebben Astrid, mijn buddy, en ik benut op wat te trainen in de kou. Er lag een klein laagje sneeuw, dan ziet IJsland er een stukje mooier uit. Eerst even een stukje hardlopen, meteen maar in de korte broek en topje: dat ging goed en voelde ook goed!
In de middag hebben we de fiets gepakt en ben in het oude wielershirt van mijn vader gaan rijden. Dat ging op zich ook goed, alleen mijn handen en polsen blokkeerde van de kou. Mijn polsen worden getapet en extra handschoenen voor de challenge.

Woensdag zijn we naar de omgeving gegaan waar we de challenge gingen starten en wat was het prachtig, mooie uitzichten, watervallen en de scheidslijn tussen Amerika en Europa.

In de avond hadden we pasta-avond en daarna de bezinningsavond. We hebben uitgebreid besproken waar Inspire2live voor staat, de stichting waar het sponsorgeld naar toe gaat.

Er werd weer duidelijk hoe belangrijk het is dat de patiënt centraal moet worden gesteld en dat vanuit daar de zorg geregeld moet worden.

Ook werd er duidelijk verteld hoe zwaar het de volgende dag kon worden en wat te tekenen zijn om eventueel de challenge te staken

Kortom we gingen allemaal vroeg en wel gespannen slapen..........

De volgende morgen na de ademsessie goed ontbeten en allemaal de bus in......

Dat we aankwamen en ons klaar gingen maken om in het water te zitten, brak de hemel open en het zonnetje liet zich zien. Wat een bijzonder moment!!!

Iedereen ging op zijn eigen moment het water in en complete focus, want er stond harde wind, wat de gevoelstemperatuur nog kouder maakte......

Daarna afdrogen en de hardloopkleding aan en we gingen gezamenlijk de berg op.

 

Op de foto's is te zien hoe snel het weer omsloeg, er viel natte sneeuw en een hele harde wind, dit zijn de 2 elementen die bijna niet te trotseren zijn.

Tijdens het lopen moest ik steeds naar de grond kijken om te zien of mijn voeten de grond wel raakten en hoe ik mijn voeten neerzette. Ik had er nadat ze koud waren geweest absoluut geen gevoel meer in en mijn handen waren hetzelfde. tijdens het lopen ben ik in mijn vingers gaan knijpen, maar er zat geen gevoel in. 

Ik ben voor mezelf gaan afwegen wat me de vorige dag was verteld en wat een moment zou zijn om er uit te stappen. Ik keek mijn buddy aan en vertelde haar dat ik niet verder kon. Zij gaf aan dat dat verstandig was als het voor mij zo voelde en gaf aan met de anderen verder te kunnen lopen.

Aan de kant kwam ik de ambulance tegen en ben met pijn in mijn hart uit het veld gestapt en daar naar binnen gehaald. Ik werd gecontroleerd en er werd nagevraagd hoe ik me voelde en ben toen de bus ingebracht waar toen echt duidelijk werd hoe de omstandigheden waren.

Ik heb het nog nooit zo koud gehad en dat terwijl mijn lichaam, behalve mijn handen en voeten dan, aan de buitenkant warm was.

Ik werd goed verzorgd en baalde op dat moment zo erg van mijn lijf dat niet mee wilde werken...........ook al gaven de mannen van de ambulance aan dat tegen deze weersomstandigheden niet te vechten was...........

Voor mij voelde het op dat moment als falen......

We volgden met de bus de andere de deelnemers en op een geven moment kwamen er 2 mannen terug van het fietsen, ze gaven aan tegen onderkoeling aan te zitten en waren uit zichzelf terug gekeerd naar de bus.

Samen opgewarmd en toen werd pas echt duidelijk in wat voor weersomstandigheden we waren beland en heeft de organisatie iedereen teruggehaald en opgehaald.....

Grote chaos in de bus, iedereen zo koud en nat...... en een aantal die toch wel ver waren gegaan en goed bij moesten blijven, want de kou is een gevaarlijk iets. 

Vol trots kunnen we zeggen dat we allemaal ijskoud diep zijn gegaan voor een ander!!!

En om Henk van den bergh te citeren:

" Het geeft aan als metafoor in ice4life aan dat de gestippelde weg naar de finish verstoord kan worden door de natuur, nu bij ons extreem weer, maar ook in een lichaam kan een vooruitgedacht traject in genezing verstoord worden. De organisatie (noem het regulier) kon bij ons gister absoluut niet zonder de vrijwilligers ( noem het alternatief). Hier werden echt de handen in een geslagen en wij als patiënten gered. Hoe mooi is dat. De IJslandse grillige elementen hebben voor mij dit beeld in deze challenge naar boven gebracht. De samenwerking was op aangeven van een zeer wijs besluit van de organisatie perfect . Ice4life zit op het juiste spoor! Dit draag ik graag uit...."

Als laatste wil ik nog de laatste sponsoren bedanken: Linda Reekers, Els, Annemieke, Jos en Thea, Ineke, Freija en Carina.